Het Hoogste Huis

Als u het Het Laagste Huis  met het laagste woord heeft gelezen dan wilt u natuurlijk weten wat we ons moeten voorstellen van het Hoogste Huis met het Hoogste Woord.

Rond de verkiezingen voeren we allemaal het hoogste woord. Het is ongehoord hoe goed we het allemaal weten. Maar op de keper beschouwd komt het in de politiek altijd neer op touwtrekken en niet op weten.

Vanuit grote hoogte zien we echter dat dat touw een cirkelvormige lus is. Deze cirkel verschiet voortdurend van kleur en samenstelling. Partijen met een god trekken het touw naar boven. Partijen zonder god naar beneden. De linkse en de rechtse partijen trekken naar links en rechts en de centrumpartijen knijpen hem in het midden. De huidige democratie ziet er uit als een kamer met 17 miljoen zetels, allemaal trekkend aan dat touw. De resultaten van dit massale getouwtrek laten een toenemende verdeeldheid zien met een toenemend verschil in arm en rijk. Het touw los laten betekent totale verwarring. We hebben immers geen enkel alternatief, althans geen ankerpunt dat absoluut betrouwbaar is.  Zinloosheid en zinledigheid doen zich nu voor bij dat oeverloze getrek. Dit uit zich in een neurotisch zoeken naar vertier tot en met een groeiende behoefte aan het recht om dit soort leven ‘waardig’ af te sluiten.

Edoch, geen enkele verwarring bij Hem, die het Hoogste Woord in deze wereld is. Dat Hoogste Woord verwijst naar het begin van alles, naar het centrum van die cirkelvormige lus: het Woord in het begin. Een centrum waar we ons allemaal bewust van kunnen worden en dat we als meest betrouwbare ankerpunt met elkaar zouden kunnen delen.

Dit Hoogste Woord werd en wordt door ons hoogste woord democratisch onschadelijk gemaakt door het vast te nagelen op een omhooggestoken kruishout als zijn Hoogste Huis. Dat Woord moet koste wat kost wijken voor een Barbaar met wie we tenminste kunnen dealen.

Zo hebben we onszelf vastgebonden aan het touw dat aan ons trekt en waaraan we zelf trekken. Geen verlossing dus, maar een lus, waar we met ons getrek een strop van maken voor onszelf en de ander.

Ook de zorg is politiek geworden, dus een touw waaraan getrokken wordt. Kijkt u nog maar eens naar deze drie stappen en u ontkomt niet aan de waarheid daarvan. Sterker nog, we kunnen gewoon niet leven met die waarheid. De politiek, wij dus met zijn allen, doet er alles aan om die waarheid te ontkennen ook al kost dat onze menselijke waardigheid.

Heremetijd

PS Een column hierover na de verkiezingen in 2011

Alle columns sinds 2007: HIER

 

Deel deze column