AANMANING
‘Indien u niet binnen 4 weken aan uw verplichtingen hebt voldaan zal u een boete worden opgelegd’. Gewapend met die aanmaning betrad Piet de Wind de directiekamer van de zorgverzekeraar.
‘Ik ben niet van plan om dit te betalen. Alleen voor de pillen en de dokters waar ik vertrouwen in heb wil ik betalen…met mijn eigen geld welteverstaan!’.
‘Maar meneer de Wind, wat gaat er dan gebeuren als u doodziek bent en niet genoeg geld hebt?’. De directeur keek de Wind welgemoed aan.
‘Wat doet ú als ú het niet kunt opbrengen? Mij het vel over de oren halen en de handen aan het bed onder druk zetten?’. De Wind blies als een nijdige kater.
‘Begrijp mij goed, meneer de Wind, u moet die premie betalen uit solidariteit! Alleen met elkaar kunnen we ook de ernstigste gevallen bijstaan”.
De ogen van de Wind sprongen van het hoogpolige tapijt via het kersenhouten bureau en de dure auto’s op het parkeerterrein naar de afwachtende blik van de directeur. De Wind slikte even. “De ernstigste gevallen!? Bedoelt u zieke mensen casino spiele van boven de tachtig en die meer dan een ton kosten?‘
‘Ja, daar moet je aan denken, maar het ligt natuurlijk wat genuanceerder’.
De Wind werd kalm, ijzig kalm. ‘Vreemd, ik denk daar heel anders over’, de aanmaning ondertussen gladstrijkend, ‘Ik denk dat ik juist solidair moet zijn met uw aandelen in ziekenhuizen, privéklinieken en Big Farma. En als ik mij niet vergis hebt u inmiddels ook al interesse in levenseindeklinieken’. De Wind ging staan, liet de aanmaning neer dwarrelen en liep naar de deur. Daar keerde hij zich en verzuchtte met de kruk in de hand: ‘U bent geen ernstig geval maar heel ernstig gevallen. Nu wilt u, dat ook ík voor u val. U kunt gerust zijn. Het recht staat aan uw zijde. Iedereen zal dus wel voor u moeten vallen. Maar een storm zal losbarsten zodra ik gevallen ben. De Wind verliet geruisloos de kamer. De directeur staarde stuurs naar het saldo van de aanmaning. Het enige wat telde.
Heremetijd
PS Het “plaatje” is van Esther Veerman
Meer weten? Zie ook:
Deel deze column
De politieke moraliteit is al zover te zoeken, dat zelfs stemmen mij een gevoel van gene bezorgt.
We zullen uiteindelijk onze inzichten en verontwaardiging dienen samen te voegen in een belangenbehartigende club die door bevlogen, onbezoldigde bestuurders wordt bestuurd en wordt beoordeeld door een machtige ledenraad met zeggenschap, de politiek, en via de politiek de verzekeraars tot de orde roept. Hoe meer leden, hoe meer wisselgeld (electorale power en roeptoeterij)!
Ik vrees dat dan de ene macht wordt geplaatst tegenover de andere macht.
Alleen al het recht om niet mee te hoeven doen opent deuren voor andere mogelijkheden. Om dat fundamentele mensenrecht te herstellen is inderdaad een volume aan stemmen voor nodig. Dus veel MOS
Het is dan vervolgens aan de kracht van een mogelijkheid (produkt / organisatievorm) of er al dan niet gebruik van wordt gemaakt.
Waar mensen uiteindelijk voor kiezen is dan voor hen blijkbaar goed. Zo niet dan kunnen ze ergens anders voor gaan kiezen. Een pluriform aanbod van organisatievormen haalt de druk weg van het huidige uniforme planeconomische model.