Spitsuur in de Levenseindekliniek
“Mag ik er even langs? Ik wil dat er met spoed een einde aan mij wordt gemaakt!”.
“Rustig aan. Iedereen wordt hier op zijn beurt geholpen, meneer!”. Een wat oudere man stapte uit de rij met wachtenden en versperde hem de weg. Een gelakte hoog gehakte vrouw van rond de vijftig stapte kordaat op de gejaagde binnenkomer af. “Moet ik hier ook al in de file staan?”, hijgde hij in haar hoornen bril. “Zuster Doek, hoofd afdeling Intake Levenseinde”. Hij negeerde haar uitgestoken hand. Doodgemoedereerd, maar wel veel zachter ging ze door. “Mag ik eerst even vragen of u een ondragelijke ziekte hebt?”. “Nog niet zuster!”, zei hij luid. “Ik heb net die gratis darmscreening gedaan. Nu moet ik naar ze toe. Voor nader onderzoek. Alleen al de gedachte aan kanker is ondragelijk. Daarmee in deze file hier, helemaal!”. De man keek de levenseindezuster panisch aan.
“Tja, daar zegt u me wat. Het zou echter wat gemakkelijker zijn als u een terminale ziekte had. Maar als u wilt, kunnen we u bij een van onze psychiaters geschikt laten verklaren. Bent u eigenlijk verzekerd?”.
“Wacht even!”, protesteerde hij. “Ik wil op mijn begrafenis niet voor gek worden versleten! Ik kan hier toch gewoon geholpen worden, als ik er geen zin meer in heb? Daar had die Bolkestein het toch over? U weet wel. Van die zogenaamde vrijheidspartij!”.
“Bent u verzekerd?”, vroeg zuster Doek met nog iets meer nadruk.
“Wat heeft dat er nou mee te maken? Is het dan zo duur om dood te gaan?”.
“Nou ja, nee, eh, dat is het niet”. Zuster Doek aarzelde. “Hoe zal ik het zeggen. Kijk, als u verzekerd bent, zult u toch eerst langs een paar artsen moeten voor nader onderzoek. Misschien moeten er dan nog een paar behandelingen worden gedaan. Pas als blijkt, dat het voor u ondragelijk blijft, tja, dan zullen wij u graag van dienst zijn”.
De man werd allesbehalve rustiger. “En als ik nou eens niet verzekerd was?”.
“In dat geval hoeft u niet langs al die dokters. Wie betaalt bepaalt. Toch? Maar weet u, ik zal er geen doekjes om winden”, en toen op fluisterhoogte, “U moet ons dan wel iets nalaten per testament. U kunt ook vooraf een afgesproken donatie doen. Zwart is te link”. Ze keek voorzichtig om zich heen. “Wat verboden is, is veel riskanter om te leveren. Het kost dan wel wat meer”. Ze taxeerde de man nog even goed. Zijn ogen werden groter en groter. Hij leek begerig. “Met zo veel wachtenden, natuurlijk nog ietsjes meer. Kwestie van vraag en aanbod. En wilt u met spoed, ook daar valt over te praten. Voor niets gaat de zon op! Dat zal iedereen begrijpen”. Ze keek de man nog eens onderzoekend aan. Had ze zich vergist? Voor zijn ogen leek het doek gevallen.
Heremetijd
PS Zie ook ‘Spitsuur in de levenseindekliniek’ en Dokters behandelen te lang door en Darmscreening, Dagblad Trouw, Letter&Geest, 25 januari 2014
Deel deze column
Ik vind het oprecht jammer dat we door politiek en farmacie met z’n allen in de slachtofferrol worden gemaneuvreerd.
Ik geloof in een enorm zelfherstellend vermogen van ons lichaam.
Geef dat niet al te klakkeloos uit handen uit handen!
De hebberigheid van verzekeraars en gezondheidszorg is inmiddels wel duidelijk.
Sinds het uitschakelen door de politiek van de alternatieve mogelijkheden in de gezondheidszorg, plaats ik ernstige vraagtekens bij hun integriteit.
heel mooi geschreven, maar ja dat is wel zo , daar werken ze naar toe ; meer vraag ,dan komt aanbod. Weer een geld kwestie ,daar draait deze maatschappij om en het menselijke zijn ze kwijt en is in de vergetelheid geraakt.
fijne dag voor ieder.
De complete zorg is om zeep geholpen. Dan nog niet eens over kankerbestrijding gesproken. Dat is niet meer dan een grote illusie. De zogenaamde bestrijding heeft veel meer met fisncnaciele belangen te maken.
Binnen 1,5 jaar heb ik mijn beide ouders aan de gevolgen van kanker en de vernietigende gifzooi van de farmaceutische industrie voor mijn ogen zien overlijden. Die gifzooi bestrijdt eerder de mensen dan de kanker.
De medische molen was aan het pappen en nathuden. Ze gaven openlijk toe dat kankerpatienten feitelijk niks meer dan obejecten zijn voor medische experimenten.
Mijn vader heeft een chemokuur gehad. Sinds die tijd is hij nooit weer de oude geworden. Ze hebben hem compleet gesloopt zoals dat zelf aangaf.
Later kreeg de man 30 bestralingen waarna het geen 3 maanden meer duurde tot hij afgelopen december van 2013 kwam te overlijden. Zijn lichaam was zo uitgeteerd en verzwakt door toedoen van die chemo en bestraling dat er voor mijn vader geen redden meer aan was.
Bij mijn moeder heeft het zelfde verhaal gespeeld.
Van de zorg heb ik absoluut geen hoge pet op. Sterker nog, ik moet er weinig meer van hebben sinds me duidelijk is geworden hoe alles daar om geld draait. De mens telt feitelijk niet meer mee, terwijl we massaal giga premies moeten blijven betalen. De politiek, de economie en de religie bepalen blijkbaar wie er moet blijven leven en wie er dood mag gaan.
Na jaren de dodelijke neuro-toxische bij-effecten van chemokuren en anti-biotica onderzocht te hebben aan de VU in Amsterdam,zet ik nu mijn weten(kennis) en geweten in voor de mensheid. Gezond genezen noem ik dat.
Ik heb twee variaties om de Westerse geneeskunde te beschrijven (doorhalen welke fase niet op u van toepassing is):
Gezondheidsworg
Gewondheidsborg