ZIEK LACHEN

Tegen zijn boekenkast hoog op een ladder reikte de geleerde naar zijn boek. Daarin had hij bewezen, dat ziel en geest pure verzinsels zijn. Vervaarlijk helde hij over. Met gestrekte wijsvinger wist hij de bovenkant van de rug van het boek te pakken. Op dat moment verloor hij zijn evenwicht. Met veel geraas stortte hij neer op de stenen vloer. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Het dienstmeisje kwam net zijn koffie brengen.  ‘Heeft de vloer u pijn gedaan, professor?’. Zij had veel ontzag voor haar baas. ‘Dat kun je wel zeggen’, kreunde hij. Vlug haalde ze wat water en een doekje voor het bloeden. Ze vond hem nu wel erg zielig. ‘Professor’, vroeg ze voorzichtig, ‘zal ik die vloer eens flink op zijn donder geven?’. De hooggeleerde heer fronste zijn wenkbrauwen. Vervolgens doorbak een lach zijn van pijn vertrokken gelaat. ‘Dommie, dommie, dommie! Het is toch niet de schuld van die vloer!?’. ‘Maar die vloer heeft u toch pijn gedaan?’, zei ze beteuterd. Hij hield het niet meer. ‘Kindje’, proestte hij, ‘dat ligt toch niet aan die vloer?’. ‘Toch vind ik het helemaal niet om te lachen. Gisteren was u nog heel erg kwaad op mij, toen de koffie op uw boek viel!’.  ‘Dat is wat anders’, suste hij, ‘want jij was het, die de koffie droeg’. Haar gezicht klaarde op. ‘Zullen we dan die ladder op zijn lazer geven?’. Hij kon nog net een schaterlach onderdrukken. Hoe dom kun je zijn, dacht de professor bij zich zelf. De arme ziel, ze weet niet beter. ‘Ga nu maar. Het gaat wel weer’. Zuchtend en nog na grinnikend opende hij zijn boek over het brein. Maar hij las niet wat hier staat:

Een ziel alleen kan alleen maar zielig zijn, een geest alleen alleen maar geestig. Een mens zonder ziel is als een steen. Een steen kan je doden en je dragen zonder het te voelen. De filosofie weet het zeker: de geest is uit de fles en de ziel is ter ziele (Trouw, 19 april 2012). We kunnen dus ongestoord als stenen leven, als stenen verpletteren of verpletterd worden. Jammer, want met nog een beetje geest hadden wij ons dan ook nog ziek kunnen lachen, tenminste, als we een ziel hadden gehad om het op te pikken.

Heremetijd

 

Deel deze column