TOETSBAAR

Goedemorgen! Komt u binnen. U kent de weg.

In de hoek van de kamer stond hij. “Zo, jochie, nu zet ik even je kleppie open. Kan ik eens zien hoe je er van binnen uitziet.  Je viltjes zien er nog fris uit. Hoe gaat het met je stembandjes? Ik ga nu even aan je toetsen komen. Oh la la, je bent in niet zo’n beste stemming. Even aan wat knopjes draaien. Zo, dat klinkt al beter. Houden zo hoor dan mag je nog even blijven”. Het is gelukkig maar een piano. Ook dokters dienen zich toetsbaar op te stellen. Wat heeft hij gedaan? Hoe heeft hij het gedaan? Waarom heeft hij het gedaan en voor hoeveel heeft hij het gedaan. Of, wat heeft hij niet gedaan en waarom niet? Die stemmingmakerij hebben ‘wij met zijn allen’ bedacht. Allemaal in het belang van de patiënt. Vertrouwen is goed maar controleren is beter.

Jonge vrouw van 24 jaar meldt zich bij de weekenddienst. Ze is een Bulgaarse werkstudente. Ze heeft pijn. Ze opent haar mond. Het beeld is dramatisch. Een viertal kronen soppen in de prut. Haar fronttanden zien er uit alsof er met hagel op is geschoten. Ze is van haar pijn afgeholpen. Daarbij is haar verteld wat er allemaal loos is. Dat was geen leuk bericht. Ze heeft geen spaarpot en in eigen land was ze verzekerd en behandeld.

Zullen we die ‘wij met zijn allen’ eens toetsen? “Doe uw bekkie maar eens open!” ……”Oh schrik, we zien helemaal niets en we horen ook helemaal niets. Nergens een knop te vinden om dat belang wat aan te draaien. Arme patiënt! Hoe kan ze nu geholpen worden en door wie?”

Heremetijd

Deel deze column