Stout Nietlink, Slim Jok, Mop Smilehout en Ephimangel zijn zo maar een paar roepende lieden in de woestijn van het geld en de woorden.‘Wij zagen wel dat het niet goed was. We hebben toen ook geroepen, maar er werd niet geluisterd. Wat moet je dan?’, zo plegen zij te zeggen.
In de woestijn van het geld gaan zij niet bijten als in een hand die hen voedt. In de woestenij van woorden gaat het om “zie mij eens”. Verant-woord zijn en als zodanig handelen is een ander verhaal. Dat is een dadentaal die de werkelijkheid wezenlijk raakt.
Nu de tranen door de gestolde leugens wellen, komen de excuus-Trusen van achter hun schorten. De habesniegewoestelingen grienen als schoolmeisjes. Alleen de columnisten veroorloven zich nog het dedain van alwetendheid, zich veilig wanend binnen het kaft van hun schrift.
Bij Heremetijd ligt dat anders.
Als columnist steekt hij de draak met heilige huisjes. Dit tovert zo waar een glimlach bij een gevoelig oor. Het is als een zuchtje wind in een zinderende woestijn. Maar dat zal ook dat laatste beetje vocht op die lippen doen verdampen.
Als demonstrant toont hij ongestraft de stromen van het geld onder een glimmend gladde ijsvloer. Hij toont de wakken van het weke ’s Gravenhage met zijn vazallen. Een ijzige stilte vanuit die donkere holen moet verhoeden, dat de beer in zijn put wordt gewekt.
Als tandarts richt hij zich met Ziekvanzorg tot zijn medemens:‘We zitten allemaal in het zelfde schuitje. Ook al zit ik, zoals alle dokters, dichter bij het verzekeringsgeld, ik laat zien wat er aan de hand is en wat het allerbelangrijkste is voor ieder mens afzonderlijk. Ik nodig u uit om dat te delen en uit te dragen, opdat we DOEN.
Het is echter nog oorverdovend stil. De teller van het MOS verroert zich nauwelijks. Kijken we naar het schuitje in die woestijn aan belangen dan is het woord van die roepende lieden niet van de lucht. Indien wij wensen schaapachtig te volgen, laten wij dan ophouden met naar die lieden te wijzen, alsof zij het allemaal hebben gedaan.
Heremetijd
Geef een reactie