Milieuzorg

Nog maar even en we leven als hongerige ratten in een woestijn. We willen best betalen voor het milieu, maar, zo blijkt, dan moet de overheid ons daartoe dwingen. Een vrije wil zet geen zoden aan de dijk. De directeur van het Milieu – en Natuurplanbureau, Klaas van Egmond  laat er geen misverstand over bestaan: de aarde raakt snel overbelast (Trouw, 14 november 2007).

Als een dokter naar de wereldbol zou kijken en hij ziet allemaal kale plekken en er zouden hem allemaal onwelriekende dampen in de neus kruipen dan is het maar de vraag of hij er verstandig aan doet om de wereldregering te adviseren de mensen te dwingen tot het betalen van hogere belastingen. Hij zal die regering toch eerst dienen te vragen wat voor beleid tot nu toe is gevoerd. Want een oorzaak voor de verslechterde situatie zal toch eerst gezocht moeten worden in het gevoerde beleid. Slecht gedrag van kinderen zal ons toch ook eerst naar de ouders vragen. Hogere eisen aan die kinderen stellen en niet aan hun ouders is dan ook een weinig goeds belovende aanpak. 

Een wereldregering is echter iets anders dan een vader en een moeder. Een wereldregering heeft alles te maken met overleven, desnoods ten koste van zijn kinderen. Zijn macht en zijn rijkdommen gaan voor. Leeuwen in de natuur doen dat ook.

Het is dus niet ondenkbeeldig dat er met het oog op het milieu en de schaarste aan grondstoffen hele bevolkingsgroepen het veld moeten ruimen. Maar, omdat economische groei nauw verband houdt met goedkope arbeidskrachten en kooplustige consumenten, is het niet zo eenvoudig om te bepalen waar zo”n dure wereldregering het mes in moet zetten, laat staan hoe en wanneer. Maar één ding is zeker: dat mes zal worden gebruikt, zodra die rijkdommen worden bedreigd door de hongerige armen met het water aan de lippen. Het moet er alleen niet op lijken. Zijn de malariaplagen, de aids-malaises, de hongersnoden en chronische burgeroorlogen, geen heimelijk gewenste en misschien wel bewust getolereerde saneringen? Is het niet navrant dat de westerse democratieën voor miljarden aan belastinggeld oorlogsmaterieel produceren, terwijl er door en bij die belastingbetaler wordt gecollecteerd voor de meest basale noden in de wereld?

Heremetijd

Deel deze column