Mededogen

Is het u wel eens opgevallen hoe gemakkelijk het is om iets te menen?
We vinden van alles en nog wat. We doen er, behalve wat redetwisten, verder eigenlijk niets mee. Wat we menen menen we dus niet echt. Wanneer wordt het dan ‘menens”?
Als je het echt weet dan behoef je je niet druk te maken. Dat doe je alleen maar als je gelijk wilt hebben.
Minister Klink weet het niet echt, maar hij heeft wel een mening. Door aan allerlei touwtjes te trekken tracht hij zijn zin te krijgen. Welk belang zou hij daarbij hebben? Als dienaar des volks zou hij zich druk kunnen maken puur uit mededogen. Maar misschien wil hij ook wel graag een standbeeld met het onderschrift: KLINK, “beste koop”.

Zo zat er eens een wat morsige man bij mij in de stoel. Hij was zijn kunstgebit kwijt geraakt. Hij wilde een nieuwe, maar alleen boven. ‘Waarom alleen boven?”, vroeg ik . ‘Omdat ik geen geld heb voor onder”, mummelde hij beschaamd.
‘Schande!” zei ik. ‘Ongehoord! Wat hebben wij toch een beroerde regering!”. De man staarde verlegen voor zich uit.
Ik was furieus. Vol mededogen draaide ik het nummer van een zwartwerkende beunhaas.
‘Je moet voor iemand een kunstgebit maken. Voor een kwart van het wettelijke tandartstarief, tenminste, als je via mij nog klantjes doorgestuurd wilt krijgen! Voor de zekerheid gaf ik hem te verstaan dat ik hem altijd nog kon aangeven.
De man bedankte mij bijna onderdanig voor mijn verwijzing en voegde daar schuchter aan toe:
‘U zou een goeie minister van Volksgezondheid kunnen zijn”.

Heremetijd

PS
Stelt u zich mededogen voor zonder meedogenloosheid plant dan MOS.

 

Deel deze column