Dankzij de enorme aandacht van de media is het proces tegen Wilders hét moment, waarop de kwaliteit van de rechtspraak getoetst kan worden. Iedereen kan nu immers getuige zijn van hoe het er bij deze zaak aan toe gaat.
Om de Overheid aan te klagen kunnen aanbieders van zorg hun klacht voorleggen aan het College van Beroep voor het Bedrijfsleven. Ter illustratie daarvan twee klachten die zonder noemenswaardige publiciteit werden behandeld. Zou het zonder die aandacht ook zo gegaan zijn? Oordeel zelf.
1. Na de invoering van de Wet Tarieven Gezondheidszorg in 1986 voor tandartsen mocht er niet meer lager worden gedeclareerd. Het werd verboden om verrichtingen te declareren, die niet wettelijk waren vastgesteld, zoals implantaten. Een uurtarief mocht ook niet meer.
Ook bij de Commissie voor de Rechten van de Mens te Straatsburg viel geen eer te behalen.
2. Daar waar de Wet Tarieven Gezondheidszorg alleen mocht voorzien in het vaststellen van ‘prijzen en prestaties’ werd er in 1998 niettemin een ‘administratieve’ verrichting opgenomen als onderdeel van een behandelingsprotocol. Op grond daarvan mocht een tandarts een bepaalde tandvleesbehandeling pas in rekening brengen als hij bepaalde metingen eerst op papier had vastgelegd.
Ook na Cassatie werd deze zaak verloren. Op dit moment moet een patiënt voor een dergelijke behandeling niet minimaal 27,65euro, maar omwille van die meting tenminste 135,79 euro meer betalen.
De kwaliteit van de zorgverlening ligt in het verlengde van de kwaliteit van de wet- en regelgeving. Inmiddels moet de markt zijn werk doen. De regelgeving zet de deur open voor winstmaximalisatie. De minister legt bij te veel winst strafkortingen op. Het aantal gekwalificeerde aanbieders neemt af, maar dankzij een andere wet (de wet BIG) neemt het aantal ongekwalificeerde aanbieders toe.
De kwaliteit van regeren bepaalt de kwaliteit van de zorg, het onderwijs en de rechtspraak. De nieuwe regering gaat voor ‘Vrijheid en Verantwoordelijkheid’. U ook?
Heremetijd
Geef een reactie