DOCTATUUR

De officier van Justitie heeft recentelijk in de zaak ‘ Sylvia Millecam” een beroepsverbod tegen Jomanda geëist. Ze zou niet meer mogen ‘healen”. Jomanda is vrijgesproken. Maar vorig jaar is in deze Millecam-zaak met succes een beroepsverbod opgelegd aan een internist. De belangrijkste reden voor zijn straf: ‘Hij heeft de patiënt in de waan gelaten dat een alternatieve behandeling haar zou kunnen helpen. Hij zou haar slecht behandeld hebben en hij heeft haar belangrijke informatie onthouden”.
De officiële instanties zijn van oordeel dat de betrokken artsen, die zich op het terrein van de alternatieve geneeswijzen bewegen, een ernstig gevaar vormen voor de volksgezondheid.
‘Je mag een patiënt nooit de gebruikelijke zorg onthouden”, aldus iemand van de inspectie.

Medische missers inclusief dodelijke slachtoffers zijn in het reguliere segment van de gezondheidszorg beslist geen uitzondering. Een slechte behandeling (of een behandeling die slecht is afgelopen?) en het achterhouden van belangrijke informatie leiden binnen het reguliere circuit zelden tot een beroepsverbod.

Als patiënt vertrouw je er op, dat je dokter doet wat bijdraagt tot verbetering.
Niet onbekend is het zogenaamde placebo-effect: beter worden op basis van geloven in het voorgeschreven middel ook al zit er geen werkzame stof in. Reguliere artsen maken daar wel eens gebruik van als zij bij god niet meer weten wat ze moeten voorschrijven. Is dat niet in de waan laten en informatie achterhouden?

De nationale gezondheidszorginspectie bepaalt dus de norm. Het niet voldoen aan die norm wordt in de ban gedaan. Het is een vorm van fundamentalisme dat zijn oorsprong vindt in angst voor het onbekende en angst voor machtsverlies. Patiënten en artsen, die hun heil zoeken buiten deze “doctatuur” , doen dat dan met gevaar voor eigen leven en beroepsleven. Waarom zouden zij er dat voor over hebben?

Heremetijd

Deel deze column