Die eeuwige tijd

De zomer in het Enge-land van 2011 bezorgde mij een overdenking.

En plotseling kwamen zij te voorschijn in hun overlevingsdrift, als ratten uit nog niet gekende riolen. Ze plunderden en beroofden. Het land stond in lichte laaien. De regeerders krabben zich op het achterhoofd. Wat is de oorzaak en welk bestrijdingsmiddel zal voldoen? De oppositie denkt er anders over. Chaos heerst. Een ding is duidelijk: meer politie en strenger straffen. Zoals we het gewend zijn, zo moet het blijven.

En dan is er in de media aandacht voor het eeuwige leven. Wetenschappelijk gezien is het eeuwige leven al binnen handbereik. Het is nog slechts een kwestie van tijd. Futurologen in dienst van diezelfde regeerders houden zich al serieus bezig met de financiële gevolgen als een mens veel ouder kan worden, laat staan niet meer dood gaat door ouderdom.

En dan zijn wij er nog, die dit allemaal aanzien en aanhoren. Hoe gaan we hiermee om? Welke invloed hebben deze beelden op onze geestelijke en lichamelijke gezondheid? In hoeverre dragen wij aan deze beelden bij? Is het mogelijk om de wanorde te zien als een product van ons denken en daar desondanks gehoor aan geven?

Is het mogelijk, dat we inzien, dat we de organisatie van het leven via dat denken die dwingende vorm geven?  Een klok is in orde,  als die regelmatig loopt. Wij organiseren een gezondheidszorg, zoals we klokken maken.  Zijn wij pas in orde als we lopen als een klok? Het leven is toch geen product van het denken? Alleen met het antwoord ‘nee’ komt een mens al meer in balans. Dat is goed voor zijn gezondheid.

Heremetijd

Deel deze column