Concurreren

Gaan die tandartsen een rooskleurige toekomst tegemoet? Met het huidige systeem konden zij er niets aan doen. Ze pasten slechts de regels toe en het geld stroomde als water naar binnen. Volgend jaar moeten zij hun eigen prijzen vast gaan stellen. Ze kunnen zich dus niet meer verschuilen achter de regeltjes. Ze zijn nu vrij om te vragen wat zij willen! Sterker nog: zij moeten vragen wat zij willen. Ze mogen geen prijsafspraken maken. De minister grijpt pas in als de kosten uit de hand lopen. Die vrije prijsvorming is dan ook een tijdelijk probeerseltje. Geen ‘evidence based- beleid’  maar een ‘trial and error-beleid’. Het is natuurlijk de bedoeling, dat wij gaan shoppen. De goedkoopste tandarts moet het dus druk krijgen en de duurste moet het veld ruimen. Minder tandartsen en lagere prijzen. Schippers blij, patiënten blij.

Oude tijden herleven. Volle wachtkamers en een enorme productiviteit. Vroeger gingen er dertien vullingen in een dozijn. Die waren makkelijk te tellen. Allemaal plekjes lood, alsof er een schot met hagel was afgevuurd. De kunstgebitten waren niet aan te slepen. Kortom, gigantische omzetten. Maar in deze moderne tijd zullen het dus wel ontelbaar veel kleine witte vullinkjes worden, onnoemelijk veel röntgenfoto’s en als de crisis nog even op zich laat wachten talloze bruggen op implantaten.

Juist in deze kersttijd is het misschien geen gek idee om je af te vragen hoe het zou zijn als twee Jezussen met elkaar gaan concurreren. De echte zal het waarschijnlijk wel redden. Wie dan de echte is? Makkelijk zat:  degene, die wij opknopen, want hij doet het gratis.

Heremetijd

 

Deel deze column