CHILLE KILLERS

Het lijden is, net als gebrek aan compassie, een divergent probleem. Tenminste, als je een dergelijk probleem met een wet wil oplossen. Voor je het weet heb je discussie en schep je de felste voor- en tegenstanders. Alleen convergente problemen zijn oplosbaar, meestal in harmonie en samenspraak. Na de oplossing is zo’n probleem dan ook werkelijk verdwenen. Zo kunnen dokters een bepaald soort lijden afdoende oplossen. Elke ‘oplossing’ van het probleem ‘ernstig/uitzichtloos lijden’ door middel van een wet is een schijnoplossing en veroorzaakt in feite alleen maar grotere problemen.

De verpleeghuisarts en columnist, Bert Keizer, zweert bij de wet en de huidige regeling. Zijn collegae, die daar wat genuanceerder over denken, krijgen er in het dagblad Trouw van langs. Heel eng natuurlijk. Straks verandert de wet vanwege de crisis, het personeelsgebrek en de hoge zorgkosten. Stel je dan eens voor, dat elke verpleeghuisarts met zo’n wet in de hand zijn verlossend spuitje gaat geven aan mensen met de diagnose ‘dementie’. Het is eigenlijk heel griezelig als je bedenkt, dat de reguliere dokter al decennia lang verplicht uitvoerder is van een bij wet bepaalde zorg-ideologie.

De vertrouwensrelatie tussen dokter en patiënt en daarmee de veiligheid van de meest kwetsbare partij, zou het beste gebaat zijn bij een dokter, die uit compassie desnoods bereid is een ‘misdaad’ te begaan. Elke verdere regelgeving rondom dit lijden zet deuren nog meer open naar een handelen zonder gewetensnood. Zonder die nood handelen is natuurlijk verkieslijker dan de wet overtreden. Zo aan je einde komen is echter alles behalve chil en killer dan kil.

Heremetijd

Zie ook publicatie in de Volkskrant :  Euthanasie, omdat de zorg het laat afweten

Deel deze column