Bedriegelijke Trouw

Aan de adjunct hoofdredacteur van Trouw

Hieronder zet ik in cursief vraagtekens bij uw artikel (Trouw van 12 februari j.l.). Ik stel mij voor, dat u het niet prettig vindt om mijn reactie in uw eigen krant te publiceren. Dat neemt niet weg, dat ik u mijn visie niet graag onthoud. Ook al ben ik slechts tandarts, ik weet waar mensen en dus ook tandartsen als collectief toe in staat zijn wanneer zij uitvoering geven aan een verplicht zorgsysteem, zoals indertijd het ziekenfonds. Het ziekenfonds ging er aan failliet en heel wat gebitten ondergingen een soort euthanasie.  Het volgende failliet is slechts een kwestie van tijd, maar dat betekent nog niet direct het failliet van het zorgstelsel. Vrijheid in de zorg is in het belang van niemand en daarom van belang voor iedereen. Wie zou zich daar dan druk om maken? Bent u als redacteur trouw aan wat waar is of aan wat u wenselijk acht? Hier dan mijn ingezonden kopij.

‘Het bedrog van zelfbeschikking’ van de adjunct hoofdredacteur van Trouw, Gerbert van Loenen, is een meeslepend en invoelbaar betoog. Hij maakt zich daarbij ernstig zorgen over de gevolgen van een versoepeling in de regelgeving voor mensen met een doodswens. In zijn redenering gaat hij echter voorbij aan iets heel belangrijks: het feit dat in deze tijd de wens voor een vrijwillig levenseinde zich zo pregnant aandient. Meer dan 100.000 mensen hebben de Tweede Kamer inmiddels verplicht om zich met dit vraagstuk bezig te houden.

Zou zijn betoog te maken kunnen hebben met een heel ander bedrog, een bedrog dat zich wellicht voordoet als een blinde vlek? Van Loenen gelooft kennelijk, dat het huidige zorgstelsel de mens zal vrijwaren van de onbetaalbaarheid van de zorg. Dat geloof zou nog niet zo erg zijn, indien ieder afzonderlijk mens het recht zou hebben daar wel of niet in te geloven. Je zou dan inderdaad nog kunnen spreken van zelfbedrog. Gelukkig zou zijn zelfbeschikkingsrecht dan nog uitzicht kunnen bieden op verandering van inzicht. Met het dwingende, verplichtende en bevoogdende gezondheidszorgsysteem moeten de mensen er echter willens en wetens in/aan geloven. Zonder dat recht op die vrijheid van keuze stevenen wij dus ontegenzeggelijk af op een georganiseerd levenseinde al of niet vrijwillig en dat dan ter wille van de betaalbaarheid van het verplichte zorgstelsel. Trouw zijn aan wat men verkiest beneemt vrijheid. Trouw zijn aan wat waar is respecteert vrijheid.

Heremetijd

Deel deze column