Barbaarse toestanden

Het onthouden van voedsel aan een patiënt, die reeds 17 jaar comateus is, is een barbaarse moord. Zo is de mening van de minister van gezondheid van het Vaticaan. De regering Berlusconi wilde nog snel een wet maken om deze ‘barbaarse moord’ te kunnen voorkomen. Jarenlang heeft de vader geprocedeerd tegen het feit, dat zijn dochter als slechts ademend vlees aan de slangen moest blijven liggen. Uiteindelijk is er een privékliniek geweest, waar vrijwilligers de wens van de vader hebben vervuld. Er zullen hierop nog wel wat rechtszaken volgen, vrees ik. Barbaarse Italiaanse toestanden?
In Nederland is ‘euthanasie ‘in’, tenminste als gespreksonderwerp.
Er moeten wel duidelijke grenzen worden gesteld. Er mag geen misverstand bestaan over de vraag of het hulp bij zelfdoding betreft of dat het een helpende hand is bij het beëindigen van een ondragelijk lijden. Hoe geruststellend is de gedachte, dat er regels worden opgesteld, wanneer u wel en wanneer u niet ‘dood’ mag gaan?
Niet uzelf, maar andere mensen gaan dat voor u bedenken. Er zijn al speciale vertrouwensartsen opgeleid, die -als het moment daar is- ingeschakeld moeten worden. Uw eigen arts is daartoe wellicht onvoldoende toegerust. Het kan natuurlijk ook zijn, dat u geen eigen arts hebt of dat u er helemaal geen relatie mee hebt. Kortom u laat het allemaal maar zo’n beetje gebeuren. Maar als u in uw eigen hart kijkt, zou u misschien al lang gelukkig zijn als er nog iemand in uw eigen buurt was, die zo’n vertrouwensarts kon zijn. Ook voor de gewone dingetjes. Iemand die u kent of iemand die in uw buurt als vertrouwd bekend staat.

Maar u begrijpt, dat zoiets steeds minder vaak voorkomt. De dokter zit nu onder één dak met andere dokters. Ze moeten rekening houden met de voorschriften uit Den Haag. Er moet ook gelet worden op de kosten en de baten. U zult uw vertrouwen voor wat betreft uw doodgaan nu ook moeten stellen in uw overheid, die het weer erg druk heeft met het bepalen, waar u nog wel of juist geen recht meer op hebt. Ja, en dat hangt natuurlijk ook weer samen met wat er nog in de schatkist zit. En als het crisis is, ja dan eh………
U hebt in ieder geval het recht om te stemmen, zolang u tenminste nog leeft. U kunt zich dan afvragen hoe de overheid zich het recht heeft kunnen toe-eigenen om te bepalen of en hoe u mag sterven op het moment dat u voet hebt gezet in het leefgebied van de ondraaglijkheid. Het is eigenlijk een recht dat onvervreemdbaar is; een ongeschreven recht dat blijkbaar nog slechts is voorbehouden aan mensen met privileges en goede relaties zoals Hugo Claus.

Heremetijd

Deel deze column